پیشتاز نوسرایی
علی اسفندیاری (نیما یوشیج) در سال ۱۲۷۶ در روستای یوش در نور مازندران زاده شد:
«پدرم به کشاورزی و گله‌داری مشغول بود. پیوستگی من از طرف جده به گرجی‌های متواری می‌رسد. زندگی من در بین شبانان و ایلخی‌بانان گذشت که به هوای چراگاه به نقاط دور ییلاق قشلاق می‌کنند و شب بالای کوه‌ها دور آتش جمع می‌شوند.
خواندن و نوشتن را نزد آخوند دِه یاد گرفتم.»
۱۲ ساله بود که به تهران رفت و دبیرستان را در مدرسه فرانسوی سن لویی گذراند:
«مراقبت و تشویق معلم خوشرفتار؛ نظامِ وفا، شاعر بنام امروز، مرا به خط شعر گفتن انداخت.»
او در دوره‌های گوناگون هشت سال در وزارت دارایی کار کرد و چهار سال در آستارا و تهران آموزگار بود اما پیوسته به نوشتن و سرودن بازمی‌گشت.
۴۰ ساله بود که با چاپ “ققنوس” در “مجله موسیقی” قالب‌های سنتی و درونمایه‌های تکراری در شعر فارسی را پشت سر گذاشت و “شعر نو” یا همان شعر نیمایی را پدید آورد.
۱۳ دی ۱۳۳۸؛ ۶۱ سال پیش، نیما یوشیج در تهران درگذشت:
«شعر بازی بزرگ‌ها است. مایه اصلی اشعار من رنج است.»
بر گرفته از دویچه وله
