کنشگران خاموش | پيشاهنگ فمينيسم در ايران
صديقه دولت‌آبادی در سال ۱۲۶۱ در دولت‌آباد اصفهان زاده شد.
او دبيرستان را در دارالفنون گذراند و ۱۵ ساله بود كه با پزشک دربار وقت ازدواج كرد، ولی ديری نپاييد كه توانست به آسانی طلاق بگيرد، چون پدرش هنگام عقد، حق طلاق را از داماد گرفته و به او داده بود.
۲۰ ساله بود كه با “انجمن مخدرات وطن” همكاری می‌كرد و ۲۸ ساله بود كه نخستین مدرسه دخترانه ايرانی به نام “ام‌المدارس” را در اصفهان گشود.
۳۷ ساله بود كه نخستين روزنامه ويژه زنان ايران را در اصفهان به نام “زبان زنان” منتشر كرد و در سرلوحه آن آورد: «تنها نوشته‌های دختران و زنان پذیرفته می‌شود.»
۴۰ ساله بود كه به پاريس رفت و شش سال پس از آن از دانشگاه سوربن كارشناسی ارشد در رشته آموزش و پرورش گرفت و به تهران بازگشت.
او افزون بر مقاله‌های روشنگرانه‌ای كه در روزنامه و مجله‌اش می‌نوشت، كتاب‌های “زندگی من”، “۲۲ نمايشنامه” و “آداب معاشرت” را تأليف كرد كه ماندگارترين آنها آخری است و در آن به برابری حقوق زنان با مردان می‌پردازد.
در جایی از روزنامه زبان زنان نوشته بودند :” الهی زبان زنان از این هم درازتر شود”.
صديقه دولت‌آبادی در ۸۰ سالگی در تهران درگذشت.
برگرفته از دویچه وله
