751 گور بی نشان دیگر!

751 گور بی نشان دیگر!

در مدارس کودکان بومی کانادا چه می گذشت و مدارس چگونه اداره می شدند؟

در پی کشف 751 گور بی نام و نشان در محوطه مدرسه شبانه روزی سابق مریوال در ساسکاچوان ، خلاصه مطلبی از سلام تورنتو را جهت آگاهی تقدیم می کنیم.

مدرسه شبانه روزی سابق مریوال، یکی از مدارس شبانه روزی ویژه کودکان بومی بود که به مدت تقریبا یک قرن دایر بود.

محل مدرسه مریوال در 140 کیلومتری شرق رجاینا است که دومین شهر بزرگ استان ساسکاچوان محسوب می شود.

اگرچه ساختمان این مدرسه از میان برداشته شده ولی آثار و بناهایی از دوران فعالیت مدرسه هنوز برجاست که شامل کلیسا، خانه کشیشان و قبرستان می باشد.

در منطقه ای که این مدرسه در آن دایر بود اکنون کامیونیتی فرست نیشن کو ـ وسس Cowessess اقامت دارد.

قبرستان این مدرسه همان جایی است که کامیونیتی کو ـ وسس توانست این هفته به کمک تکنولوژی جدید راداری که به زیر زمین نفوذ می کند، بقایای پیکر 751 نفر را کشف کند.

مشخصات قبرستان
در این قبرستان دو دسته سنگ قبر به چشم می خورد. بخشی از سنگ قبرها دارای نام هستند و از قبل هم مشخص بوده اند. بعضی سنگ قبر ها هم هستند که هیچ نام یا اطلاعاتی بر آنها حک نشده. اما مهمتر از همه اراضی گسترده اطراف این سنگ قبر هاست که ظاهرا زمین عادی و پوشیده از چمن است. در همین اراضی است که بومیان کوـ وسس توانستند 751 گور پنهان را کشف کنند.
البته هنوز مشخص نیست که تمامی خفتگان این 751 گور کودک باشند. گفته می شود که برخی از مدفون شدگان بزرگسال هستند.
اما از سالهای دور پیوسته حکایاتی از کودکان و بزرگسالانی که در این گورستان دفن شده اند بر زبان اعضای کامیونیتی کو ـ وسس جاری بوده و سینه به سینه نقل شده است.

در گزارشهایی که توسط کمیسیونهای حقیقت یابی و آشتی بیرون داده شده نیز داستانهایی مفصل از زندگی و مرگ کودکانی که به زور به مدرسه شبانه روزی مریوال برده شده بودند، دیده می شود.

کمیسیون حقیقت یابی گفته که 566 کودک هنگامی که در مدارس شبانه روزی ساسکاچوان به سر می بردند، در گذشته اند، اما در عین حال تاکید کرده که این تعداد فقط موارد تائید شده هستند که تنها بخشی از تعداد اصلی بوده و تعداد واقعی احتمالا بسیار بیشتر است.

نحوه کار مدرسه مریوال
مدرسه شبانه روزی مریوال از سال 1899 تا سال 1997 دایر بود.
در این مدرسه زبانهای انگلیسی و فرانسه به کودکان بومی آموزش داده می شد ولی دانش اموزانی که به زبان بومی Cree مسلط بودند سعی می کردند این زبان را به بقیه کودکان آموزش دهند.

کودکانی که به مدارس شبانه روزی برده می شدند معمولا از پوشیدن لباسهای سنتی بومیان محروم می شدند و به محض ورود به این مدارس، لباسهای بومی از آنها گرفته شده و دور ریخته می شد و موهای بلند آنها معمولا کوتاه می شد.

این بچه ها به اجبار از خانواده هایشان جدا می شدند تا هر گونه ارتباط خانوادگی و فرهنگی آنها قطع شود و آنها زندگی بومی را فراموش کنند و به طور سیستماتیک هویت فرهنگی ـ زبانی اروپایی پیدا کنند. بنابراین خانواده ها نیز به ندرت قادر می شدند فرزندانشان را دوباره ببینند.

تصور باطل گردانندگان این مدارس این بود که افراد را می توان برای همیشه از خانواده هایشان جدا کرد، ولی متوجه نبودند که علائق و پیوند های خانوادگی در طول قرنها در تفکر انسانی شکل گرفته و بدین سادگی ها نمی توان آن را نابود کرد.

به گفته کمیسیون حقیقت یابی، در مدرسه شبانه روزی مریوال تا سال 1933 اجازه داده می شد که والدین به دیدار فرزندانشان آمده و گاهی آنها را برای یک روز به خانه ببرند، ولی با تعویض رئیس مدرسه در این سال، این دیدار ها به کلی ممنوع و برای همیشه غیر ممکن شد.

در سالهای دهه شصت اجازه داده شده بود که تعدادی از کودکان بومی به صورت روزانه به مدرسه بیایند و شبها به نزد والدینشان بروند.

بعضی مدارک کمیسیون حقیقت یابی حاکی است که در سالهای 94 ـ 1993 بالغ بر 243 کودک در این مدرسه تحصیل می کردند که احتمالا تعدادی از آنها روزانه بودند.

کودکان از کدام مناطق بودند؟
اغلب کودکان این مدرسه از کامیونیتی های بومی جنوب شرقی ساسکاچوان بودند ولی تعدادی از کودکان جنوب غربی مانیتوبا نیز به اصرار مسئولان دولتی، و بر خلاف میل خانواده ها، به این مدرسه سپرده شدند

سلام تورنتو