غروب آخرین ستاره عصر طلایی

اولیویا دی هاویلند روز یکشنبه گذشته در پاریس درگذشت.

او از برجسته‌ترین ستارگان هالیوود بود، از نیمه دهه ۱۹۳۰ تا نیمه ۱۹۵۰، سال‌هایی که شهر جادویی سینما در اوج شکوه و جلال بود.

ماکس راینهارت، سینماگر اتریشی بود که نخست او را در ۱۹۳۵ که تنها ۱۹ سال داشت کشف کرد و در فیلم شکسپیری “رؤیای شب نیمه تابستان” در برابر دوربین قرار داد.

اولیویا دی هاویلند از همان اولین فیلم‌هایش در کنار ستارگانی بزرگ قرار گرفت که راه او را به سوی شهرت و محبوبیت هموار کردند؛ مثلا در کنار ارول فلین در فیلم “ماجراهای رابین هود” (۱۹۳۸).

اولیویا دی هاویلند (وسط) در فیلم بر باد رفته

با این که به شهرت کافی رسیده بود، در فیلم معروف “بر باد رفته” (۱۹۳۹) نقش ملانی، پرستار مهربان و خوش‌قلب را ایفا کرد که به هرحال در برابر اسکارلت، زن اصلی داستان (ویوین لی) نقش دوم محسوب می‌شد.

سال ۱۹۴۱ برایش یک فاجعه کامل بود؛ نه تنها اسکار را برنده نشد، بلکه جایزه بزرگ به خواهرش رسید که تنها یک سال از او جوان‌تر بود: جون فونتین که در سراسر زندگی رقیب اصلی او بود!

اولیویا دی هاویلند باید برای دریافت جایزه طلایی هالیوود چند سالی صبر می‌کرد؛ جایزه اسکار بهترین ستاره زن را در ۱۹۴۷ برای نقش‌آفرینی در فیلم “هرکس برای خودش” از آن خود کرد و در سال ۱۹۵۰ برای فیلم “وارثه”.

رقابت تلخ خواهران رقابت دشمنانه اولیویا دی هاویلند و جون فونتین، دو ستاره عصر طلایی، از ماجراهای معروف و غم‌انگیز عالم سینماست.

با این که دو خواهر، هر دو موفق بودند و هر دو اسکار بردند و هر دو به اوج شهرت و ثروت رسیدند، اما در طول زندگی در رقابتی خصمانه و عجیب به هم دشمنی ورزیدند. سالیان دراز با هم قهر بودند و از موفقیت هم نه تنها خوشحال نمی‌شدند، بلکه هرگاه یکی نقشی برجسته می‌گرفت یا جایزه‌ای مهم برنده می‌شد، دیگری از حسادت به حالت مرگ می‌افتاد!

در کنار بتی دیویس: هیس، هیس، شارلوت عزیز (۱۹۶۴) جون فونتین، که در سال ۲۰۱۵ درگذشت، در سال ۱۹۷۸ در مصاحبه‌ای گفت: «من بودم که اول ازدواج کردم، اول اسکار را برنده شدم و حالا اگر بمیرم مطمئن هستم که عصبانی می‌شود چون باز از او جلو زده‌ام».

در قلب پاریس، شهر محبوب

اولیویا دی هاویلند در سال ۱۹۵۵ از کالیفرنیا به فرانسه کوچ کرد و در پاریس اقامت گزید. با یکی از همکاران مجله “پاری ماچ” ازدواج کرد و دختری به نام ژیزل به دنیا آورد.

او در سال ۱۹۵۵ ریاست هیئت ژوری جشنواره سینمایی کن را به عهده گرفت.

او که در زندگی تازه‌اش در فرانسه به عزلت و انزوا پناه برده بود، هرازگاهی برای بازی در سریال‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینمایی به آمریکا می‌رفت و باز موفقیت‌های بیشتری کسب کرد.

نزدیکان او گفته‌اند که این ستاره بزرگ سال‌های طلایی در زندگی هیچ کم نداشت جز دوستان خوب؛ و همین بود که کمتر شاد و پرنشاط دیده می‌شد.

با وجود ناخرسندی از زندگی، اولیویا دی هاویلند عمری طولانی داشت و هنگام مرگ ۱۰۴ ساله بود.

برگرفته از دویچه وله