کنشگران خاموش

پیشتاز نوسرایی

 علی اسفندیاری (نیما یوشیج) در سال ۱۲۷۶ در روستای یوش در نور مازندران زاده شد:

«پدرم به کشاورزی و گله‌داری مشغول بود. پیوستگی من از طرف جده به گرجی‌های متواری می‌رسد. زندگی من در بین شبانان و ایلخی‌بانان گذشت که به هوای چراگاه به نقاط دور ییلاق قشلاق می‌کنند و شب بالای کوه‌ها دور آتش جمع می‌شوند.

خواندن و نوشتن را نزد آخوند دِه یاد گرفتم.»

۱۲ ساله بود که به تهران رفت و دبیرستان را در مدرسه فرانسوی سن لویی گذراند:

 «مراقبت و تشویق معلم خوشرفتار؛  نظامِ وفا، شاعر بنام امروز، مرا به خط شعر گفتن انداخت.»

او در دوره‌های گوناگون هشت سال در وزارت دارایی کار کرد و چهار سال در آستارا و تهران آموزگار بود اما پیوسته به نوشتن و سرودن بازمی‌گشت.

۴۰ ساله بود که با چاپ “ققنوس” در “مجله موسیقی” قالب‌های سنتی و درونمایه‌های تکراری در شعر فارسی را پشت سر گذاشت و “شعر نو” یا همان شعر نیمایی را پدید آورد.

۱۳ دی ۱۳۳۸؛ ۶۱ سال پیش، نیما یوشیج در تهران درگذشت:

 «شعر بازی بزرگ‌ها است. مایه اصلی اشعار من رنج است.»

بر گرفته از دویچه وله

نمایش بیشتر

نوشته های مشابه

دکمه بازگشت به بالا